Zit weer even terug te kijken naar het laatste dat ik aan jullie heb toevertrouwd en dat ging over een sinister busreisje naar Verona. Ik moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat er tussen toen en nu al wel aardig wat dagen zijn geslopen. Allereerst een klein weekje in Verona dat, ondanks de de regen die ik en mijn medeVeronenaren te verduren kreeg, niets van haar charme heeft ingeboet. Ultiem blijft toch de dagelijkse ochtendcappucino die ik staande aan de bar nuttig en natuurlijk de uitvoering van de tip die ik kreeg over de beste pizzeria van Verona. De pizzabakker die uit Napoli bleek te komen. Het feit dat ik mijn (uiteraard papieren) pleesmet (?) gebruik als leidend schrijfobject geeft mij volop aandacht van de bediening. Ook ben ik in Verona gewapend met dikke Edding een specifieke muur van de stad te lijf gegaan. Natuurlijk alleen daar waar dat door het wakende oog van de Policia oogluikend wordt toegestaan. Lunchend op de universiteit van de stad, treinend naar Mantova en al ruilhandelend met de dames van de Tourist Information (zij mij over Verona informerend ik hen over Thailand) vliegen hier de dagen om.
De trein die ik vervolgens pak brengt mij eerst naar Oostenrijk waar ik met mijn neus in de feiten wordt gedrukt. Vanaf het station van Innsbruck en tijdens de hele treinreis zie ik sneeuw, skipistes en liftjes. Voor mij dit voorjaar even niet, maar ik merk dat ik een lichte teleurstelling niet kan onderdrukken. Nu even niets anders dan genieten van de besneeuwde bergen is wat mij rest. En dat doe ik dan ook. Het is goed.
Aan het einde van de dag ontvangt het West Bahnhof in Wenen mij met open armen.Een stad waar ik eigenlijk nooit heen wilde. De gedachte aan Andre Rieu, een overdosis barok, kleuren in de stad die je louter verkrijgt door "echte kleuren" te mengen met veel wit geven mij een op voorhand gevoel van "wat moet ik hier". Toch ga ik daar. Het ligt op mijn weg en daarom ga ik het niet uit de weg. Dat het zo moet zijn blijkt wel uit het feit dat ik na een dag of vijf besluit om langer te bljiven hier....Prik door de stad heen en je stuit op een werkelijk interessante laag. Wat ook meespeelt is dat de sfeer in het Hostel meer dan geweldig is. Sommigen komen en gaan maar Lorenzo en Andrew uit respectievelijk Italia en Australia doen veel. Ook de anderen rond en om het hostel ("restaurant" Mozart waar je tot 6 uur 's ochtends een schnitzel kan bestellen en ook gewoon voorgeschoteld krijgt en "cafe" Traveller Cheque", waar ik niet alleen win met het spijker in een stukie hout slaan (ja...ook ik was verbaasd, maar ja als je alleen je gevoel gebruikt gebeuren er mooie dingen...) waar ook sommigen letterlijk hun vinger verliezen (Andrew) en anderen hun vertrouwen in drankjes die ze niet kennen (ik niet trouwens)) voor een toptijd hier. Wat mij verder uit Wenen is bijgebleven zijn een tweetal gesprekken met een Parijsenaar over de relatie tussen Frankrijk en Afrika, modern koloniaal gedrag van landen en de wijk rond Rue de Mouftard in Parijs en ook het bezoek aan een filmhuis (soort gigant maar dan in kinderschoenen en veel ouder) om de Oostenrijkse film met de titel "7915 km" (aanrader) te zien. Ik maak hier nog een stiekeme deal die met de barman maak door mijn flesje bier mee te mogen nemen in de film (wat normaal niet is toegestaan en wat mij betreft correleeert met het beperkte aantal aantal bezoekers). Met Wenen ben ik niet klaar, maar je hoeft niet ergens klaar mee te zijn om toch een volgende stap te maken.
Wederom een dagje treinen brengt mij via Tjechie naar Warschau. De gesprekken in mijn coupe met een Oostenrijkse man en vrouw (ik ga uit van een "echtpaar-situatie") zijn boeiend. We praten over het feit dat in Oostenrijk binnen Europa de minste voorstanders zijn dit Europa, over de complottheorien die er rondom de dood van Jurgen Heider rondgaan en over het in het nu leven. Mooi dat de man van het "echtpaar" ons meerderemalen tot de orde roept en laat beseffen dat we door een grijs, en nooit onderhouden dorpje gaan. Het eerder omschreven landschap van barok en pasteltinten lijkt inmiddels al zo ver weg als...Het Poolse landschap is echt anders, denk aan het oosteuropa van 100 jaar geleden en dan keer twee qua lelijkheid. Op een of andere manier waardeer ik het alleen maar meer. Voor dat we het station van Warschau binnenrijden heb ik alle hulp om mijn hostel te bereiken al afgeslagen, want ja deze onafhankelijke en zeker niet weinig stoere reiziger kan immers met alle volken der wereld communiceren...poeh..daar sta ik dan even later met verbasing te kijken naar de enorme stromen Polen die blijkbaar geen moeite hebben met het lezen van de combinaties van letters, die wat mij betreft alleen maar onmogelijk zijn, en hun weg vinden in dit wespennest. Ik haal rustig adem, kijk naar mij mijzelf, probeer het gevoel vast te houden en kies een richting. Ik bereik, zoals ik eerder schreef over dezelfde weg die er al lag voordat ik aankwam, het hostel binnen een kwartier en ben in de hoofdstad van Polen. Het land dat ik eigenlijk allen maar ken van niet bedoelde auto-export...De komende dagen zal ik dit beeld hopelijk kunnen bijstellen. En dat heb ik ondertussen, dit schrijvende in Warschau, ook gedaan.
Ik merk namelijk dat de geschiedenis van de stad mij enorm aantrekt vergelijkbaar met mijn ervaringen in Berlijn. Wat er zich allemaal in het verleden heeft afgespeeld heeft de stad zo in de greep dat het overal voelbaar is. Of het nu het letterlijk allesoverstijgende Cultuurpaleis is dat over de hele stad uitkijkt en een geschenk van de Russen was voor de Polen of het is een metalen lijn op de grond die aangeeft aan welke kant in de tweede wereldoorlog de Joden zich in hun gettho moesten ophouden. Het zijn de Stalinistische boulevards geflankeerd door eindeloos saaie blokkendozen, in verval geraakt wodka fabrieken en door de Duitsers platgebombadeerde stadsdelen.
Op zoek naar mijn eigen weg in Warschau vind ik verschillende mooie plekken en op andere plekken word ik teruggefloten door de overal aanwezige bewakers...ik verdenk ze er ondeertussen al vast van dat ze mijn signalement al hebben rondgestuurd. Op plekken waar ik niet teruggefloten word lunch ik tussen bejaarden in een Joodse kantine en besef dat deze mensen om mij heen nauwelijks leeftijdgenoten zullen hebben. De taalbariere houdt op dit soort momenten tegen dat ik de geschiedenis uit eerste hand krijg voorgeschoteld. Wat ik wel voorgeschoteld krijg na een bijzondere manier van communiceren is zeker geen haute cuisine, maar wel lauwe aardappelpuree, koude wortel/kool salade en koude gefrituurde vis. Dit alles voorafgegaan (of eigenlijk tegelijk op mijn helblauwe dienblaadje meegenomen) tomatensoep met pasta, die overigens wel warm, maar nooi tomaten van dichtbij heeft gezien. Desondanks eet ik mijn bordje leeg en geniet ik van dit bijzondere moment. Even deel uit te maken van de levende geschiedenis en misschien ook hier de geschiedenis ingaande als een jongeman die er zomaar was (maar niet zomaar). Deze momenten blijven mij zeker bij vooral omdat ik het voormalig Joodse gettho heb doorkruist en de volle omvang van wat zich hier heeft afgespeeld langzaam tot mij doordringt.
Van het hoofdstuk over WOII sla ik met een wandeling van tien minuten zo de bladzijden om naar het hoofdstuk over de koude oorlog. Net als in Berlijn kan ook dit aan de lijve worden ondervonden. In een bunker, weggestopt tussen een aantal grijze flats in het noorden van de stad is nu een plek van fusion cooking en aziatische rust gerealiseerd. Het is gemakkelijker om er achteloof langs te lopen dan binnen te gaan. Maar nieuwschierigheid wint het bij mij en de ervaring is meer dan bijzonder. De smalle gangen en luchtverfrissingskanalen (nu een terechte plaats gekregen letterlijk boven het toilet) verwijzen naarde functie van deze plek in de koude oorlog.
De zogenaamde melkbarren bieden mij aanknopingspunten naar de "normale" bevolking van Polen. Een gelukszoeker die met metaaldetector in de hand zijn fortuin hoop te vinden, dit 's avonds maskerend door te drinken en niet meer dan dat eigenlijk...een handelaar in oorlogsatributen...en een automonteur die nog steeds niet snapt warom een nederlander ervoor kiest om naar rusland en helemaal china te reizen...Voor mij een onvergetelijke avond die start met (heel eerlijk) een beetje drempelvrees om een buurtkroeg binnen te stappen die een uitstraling heeft van een kruising tussen een rovershol, een hoerenkast en een tweedehands tapijtwinkel (maar dan zit ik er toch nog naast). Na met handen en voeten (deze vorm van comunicatie gaat mij steeds beter af) het enige gerecht dat ze uberhaupt serveren (een soort worst) te bestellen heb ik al snel vrienden gemaakt met de locals, nadat de meest dronken versie van deze locals mij joviaal uitnodigt aan zijn "tafel" [lees: kruk met tapijt en nepbloem er op] en ik er natuurlijk graag op in ging...Daarna met de minder dronken uitgevoerde Poolse jongemannen het uitgaansleven in, mij waarschuwend voor "culturele types" en "kunstenaars", welke achteraf het enige soort blijken te zijn dat ik niet heb onmoet..hilarisch ....deze avond gaat, zo schat ik in, voor altijd mijn harde schijf op, en eindigt voor mij op het moment dat alle polen en hun ondertussen aangeschoven vrienden en vriendinnen zo ongeveer slapend in de kroeg hangen. Ik bevestig dat we vrienden voor altijd zijn geworden en omarm de mistige nacht richting het hostel.
Tegen alle adviezen in (ga naar Krakau! of Gdansk! of ergens maar niet in Warschau!) blijf ik ruim een week in Warschau en heb er waarschijnlijk niet genoeg aan. Ik snap dat de meeste touristen hier maximaal een weekend " nodig hebben" en ben ook zielsgelukkig dat ze het bij een weekend houden ;-) De stad en alles wat de stad deze beleving maakt boeien mij enorm. De verhalen over de eerste roltrappen (gekregen van de Russen), de eerste McDonalds ("gekregen van de Amerikanen"), het ontploffen van de eerste bank, het "slaapverblijf" voor de dronkaards in de nacht en andere geven de mooiste kleur aan deze qua uiterlijk grijze stad. Dit tikkende besef ik dat ik misschien toch moet gaan solliciteren bij de VVVVW (VVV van Warschau). Heeft deze stad dan helemaal geen nadelen?
Remco zou reizen "naar zichzelf" vertelde hij tegen sommigen van jullie. Wat is daar nu van terecht gekomen? Mijzelf deze vraag stellen merk ik dat ik het lastig vind om hier een pasklaar antwoord op te geven. Enerzijds omdat dit een nogal openbare plek is om mij bloot te geven en anderszijds omdat het een proces is dat moelijk onder de microscoop van vier weken gelegd kan worden. Een proces dat een leven in beslag zal nemen of minimaal een belangrijk deel daarvan, is niet zomaar in vier weken beleving te passen. De stroomversnelling van gevoel kan ik echter niet ontkennen. Momenten dat je alleen in een vreemde stad loopt, je aankomt op een station waar alleen in een onbekende taal de richting wordt aangegeven,priemende blikken voelend in een wijk waar je eigenlijk niet had moeten lopen, momenten van reflectie op de termen "alleen" en " eenzaam", maar bovenal de fysieke scheiding van degene die ik lief heb. Het laat mij verre van onberoerd en geeft mij richting en waarde aan hetgeen er is. Vind het zelf mooi te ervaren hoe moelijk het in sommige gevallen ook is. De mooiigheid van het vinden van dit onderstreep ik door veelal alleen op stap te gaan en rust te nemen en vinden voor reflectie en luisteren naar mijzelf. Niet laten overschreeuwen door medereisgenoten, mijn in verona verworven Sennheiser (topgeluid btw!!) of het rauwe klanken die uit de boxen schallen in de hier nog rokerige dranklokalen. De gesprekken die ik voer met vertegenwoordiging van zo ongeveer de hele wereld (heb alleen geen afrikaanse vertegenwoordiging ontmoet besef ik mij nu) doen mij ook beseffen vanuit een luxe positie ik onderweg ben.
Ik merk dat ik schrijven niet heel vervelend vind en nog wel even door zal kunnen gaan, maar twijfel of ik jullie dan niet heel erg vermoei en of ik dan toch nog invloed heb op de productiviteit van sommige organisatie....Ben heel blij met de tot nu toe ontvangen reacties! Toch noem ik snel de middag die met Paulina heb doorgebracht in Warschau (I enjoyed the wodkatasting in Plan-B and I did see some very-not-touristic spots), de avonden in en rond New World Hostel met medereizigers vanuit alle wind- en waterstreken van de wereld.
Nu verlaat ik jullie op het moment dat ik op het punt sta om naar mijn "gastgezin" in Moskou te gaan om vanuit daar de transmongolie-expres te gaan ervaren. Ik vind het allemaal best spannend, maar kijk er naar uit om het nieuwe tegemoet te gaan. Vertrouwende op de weg ga ik deze.
Leuk om te lezen over onbekende en bekende steden (Warschau). De beschrijving van de bekende steden leert me dat ik soms dezelfde dingen gezien heb en soms werken in een stad je niet de tijd gunt om het echt te beleven. Gelukkig leer ik nu ook wat over de steden die ik nog niet ken. Tips over steden of landen ga ik denk ik maar niet meer geven, want zonder gaat het je ook erg goed af (nooit aan getwijfeld overigens). Mooie zoektocht, keep it up. En uiteraard gewoon het allemaal over je heen laten stromen. Hier alles OK, ons aller vriend de kredietcrisis is er nog steeds en ook als je terugbent zal hij er nog zijn. Niet verkeer hoor, het komt vanzelf wel weer goed, ondanks dat velen denken te moeten ingrijpen in iets wat niet echt stuurbaar is.
Anyways, geniet ervan, doe de groeten aan Boris in Rusland en bijzonder hè hoeveel medeklinkers pole achter elkaar kunnen zetten!!
Greetz
wil jij even voor mij kijken in Warscha of je die Merdeces Benz, 300D, wit uit 1992, weer terug kunt laten importeren naar Nederland, onkosten en import rechten vergoed ik je wel zonder bon als je terug bent, waarvoor dank
grt
later...
Boeiend verhaal. En die reflectie vind ik ook mooi. Ben erg benieuwd naar je volgende belevenissen en beleving.
Groetjes
Ybele
Oostenrijk....tja, ook een hoop beschonken mensen, welliswaar 95% nederlandse locals. Sneeuw deze keer, veeeel sneeuw! Volgend jaar reken ik wel weer op je gezelligheid! Op de vakantie ouwe!
Het ga je goed.
wederom een lust om je ervaringen te lezen. En dat terwijl ik helemaal geen lezer ben. Schrijf maar lekker door, vervelen doe ik hier in ieder geval niet mee.
En om toch ook een beetje filosofisch over te komen, maar weer een oud Drents gezegde;
"Angst is moar veur eben, spiet is veur altied";
Marcel
Leuk om je belevenissen te lezen en te zien dat je geniet. Ik blijf het volgen, dus blijf schrijven. Dit kan je overigens goed. Heel veel groeten, vanuit een saai en nat nederland.
Dorien
In een adem lees ik je avonturen; mijn productiviteit daalt maar het is zeker (weer) de moeite waard!!! Naast 'schrijver' vind ik dat ook je foto's erg gaaf zijn... zij laten zien wat jij vertelt; super.
Hier gaat alles goed. Fleur wordt al wat 'ronder' en wij zitten onderhandeling over een mooi, oud huisje in apeldoorn... Vorige week naar 'Gomorra' (gaat over de Napolitaanse maffia) geweest in de Gigant. Mocht deze film toevallig draaien en een russisch-filmhuis dan is dit een aanrader; dan ga ik opzoek naar de film "7915 km"... Ok co ik ga weer aan het werk. Geniet, ontdek en ervaar! Groeten ruben
Erg boeiend om dit allemaal te lezen!
Enjoy en ik ben benieuwd naar de volgende belevenissen.
Gr.
Henk.
Ik haak bij deze wat later aan..... heb toch ruim een uur nodig gehad om jouw, vooral boeiende en zeer prettig lezende verhalen in mij op te kunnen nemen. Daarbij zijn de gemaakte foto`s van eenzelfde kwaliteit, zie hier.... jouw toekomst in de fotografie en/ of schrijverlarij is beslecht. Ik wens je veel plezier en hoop snel weer te kunnen genieten van jou verhalen.... scheelt mij weer het nodige reizen!
We mailen! groet Thijs
Dat je schrijven inderdaad niet vervelend vind, is te merken! Van begin tot eind is het boeiend! Zo te lezen maakt het de reis, dit tot nu toe, ook mogelijk.
Geniet net zo van de komende periode, als van de afgelopen weken!
Groet Edwin
Mark zei mij laatst al dat hij zo onder de indruk was van je verhalen........Nou heb ik net tijd gemaakt voor mijn broodje en je blog geopend en mijn eerste gedachte was; woh, wat een lap tekst, maar Rem, adembenemend!!! Je moet een boek gaan schrijven joh! Zo gedetailleerd, echt super!Ook super dat je ons je gevoel mee laat beleven.........
Ik heb gelijk zoiets van; Warschau here I come! maar helaas; de baas belde net of ik voor hem een extra klusje wil doen............
Rem,
Succes op de Transmongolie-expres!
Ik kijk nu alweer uit naar je volgende verhalen!
Veel liefs,
Aman
We gaan weer uit eten..., waar ben je? :-)
Goed te zien dat je op gang bent met je trip. Ik zie toch kansen als tekstschrijver voor je.
Take care!
HJ
Ik kijk vol spanning uit naar het moskouwse avontuur!
greets,
Rebecca
Wij waren nog nooit in Italie en Polen en des te meer in Oostenrijk. Wenen vinden wij ook een heel mooie stad, maar Polen trekt ons niet zo. Moskou staat nog op ons verlanglijstje, maar dan moet minister Bos geen roet in het eten gooien.
Het is fascinerend om je verhalen te lezen. We wensen je alle goeds voor je komende reis en wachten met belangstelling op je volgende verslag.
goed verhaal man! Ondanks jouw moeilijke momenten ben ik wel een beetje jaloers.
Ik zou zeggen: niet teveel nadenken, dat doen we in de westerse wereld al genoeg. Geniet van het onderweg zijn.
Buon viaggio.
Bernard
Zo te lezen en zien gaat het zeer goed, wij waren het Paasweekend bij je ouders, zeer prettig en exclusief voedzaam. Begreep dat Joanne ook onderweg is nu, dus dat gaan we ook volgen.
Je verhalen zijn zeer boeiend en voor de kids ook leerzaam met al die mooie foto's.
Het ga je goed en tot horens/ziens
Ton