你好萡竟 China in

Met de verbasing nog in mijn slaperige ogen, stap ik de transmongolietrein weer in. Mijn verbasing heeft deze ochtend te maken met hoe het toch consequent zo schijnt te zijn, dat de avond voordat ik weer eens op tijd ergens moet verschijnen de biertjes beter smaken als andere avonden en het gezelschap mij meer dan goed bevalt. Verbasing of niet de laatste dertig uur in deze trein staan voor de boeg om Beijing te bereiken. In de trein kom ik mijn Finse medeavonturiers, mijn Zweedse drinkmakkers en hardrockers van avond tevoor en andere touristen tegen. Een heel ander beeld dan ik “gewend” was vanuit de Russische trein. Ook het interieur van deze onmiskenbaar Mongoolsetrein is anders. Kleurrijk met veel houtsnijdwerk en traditionele wapens aan de muur die triomfantelijk de weg naar China afleggen net als eeuwen daarvoor en voor de Chineze de aanleiding was voor het bouwen van een niet bescheiden muurtje.

Onderweg moeten we, door het bescheiden aantal Mongolen en Chinezen in de trein, nu als touristen zelf zorgen voor spanning en sensatie dus leren we op de stations onderweg de kinderen die ons stenen proberen te verkopen jongleren en loop ik tijdens een van de stops de trein af van achter helemaal naar voren, mijn coupegenoten in de waan laten dat ik de trein gemist heb. Geen bewuste actie van mijn kant, maar wel leuk om gemist te worden door mensen die je net kent en al een reddingsplan bedacht hadden. Door de schijnbaar oneindige Gobiwoestijn komt China ondertussen uur na uur dichterbij.

Op het eerste Chineze station na de grens met wederom een wielwissel (net als ik in Wit Rusland eerder meemaakte) loop ik samen met een medepassagier het perron op waar muziek klinkt uit de luidsprekers in plaats van onverstaanbaar gemurmel waar we gewend aan waren geraakt. In het nachtwinkeltje zien we direct waar dit volk ook al weer om bekend staat, namelijk copieren. Naast elke origineel product staat de copie vrolijk te pronken voor een fractie van de prijs uiteraard. Onze lachspieren krijgen het zwaar te verduren met merken whisky als Jim Bone, Jessy Daniels en Johny Worker….de etiketten op de flessen zijn zo mogelijk nog fouter.

De ramen zijn populair als we na een nachtje slapen veranderingen zien aan de andere kant van het glas. De uiteindelijk toch wel saaie Gobiwoestijn heeft plaats gemaakt voor lappendekens van akkers, riviertjes, kleine dorpjes en een berglandschap als achtergrond. We zien stukken van de Chineze muur waar ik hierboven de aanleiding al veraden had en in de middag rijden we Beijing in. Samen met medelander Ruud beland ik in het achteraf beste hostel van China (Chinese Boxhostel). Ik wist toen nog niet dat ik er na wat tripjes in de buurt van Beijing drie keer zou terugkeren…Gelegen in een traditionele (Hutong) wijk met steegjes en huizen gebouwd rondom patio’s voelt dit goed. Na al het getrein en het primitieve Mongolie is het in deze dertigmiljoenenstad wel eens tijd voor wat nachtelijk vertier, dus de eerste drie avonden haal ik de schade in door met de Nederlandsers, Finnen en Zweden en iedereen die maar zin had om mee te gaan het uitgaansleven te ontdekken. Overdag wordt op een tempootje dat past bij het nachtprogramma Beijing ontdekt.

Met mijn eerder Azieherinneringen in mijn geheugen was ik zeer verbaasd een schone en gestructureerde stad aan te treffen. Brede wegen, een bruikbaar metronet en taxi's waar je niet het gevoel hebt in een achterbuurt te belanden om daar vervolgens alles in te hoeven leveren. Tussen de woorden lees je de lichte teleurstelling in de vorige zin. Naast dat de smog (zelfs begin april) je ook wat wegjaagt hier, wilde ik naarstig op zoek naar het echte china. Het China van Mao. Het China dat groot is geworden met het rode boekje. Het China waar je zelfs in de buurt van een keuken al struikelt over de bacterien die daar proberen weg te komen voor de vuiligheid die de koks weten te produceren. Wie zoekt, die vindt. Ik gewapend met een viertal chinese tekens in mijn boekje stapte om 5:30 's ochtends (ja je kan niet vroeg genoeg beginnen met dit soort ervaringen) in de taxi richting de trein. Op het station kwam ik er al snel achter dat het achterland van Beijing zich niet zomaar gewonnen geeft. Er was namelijk besloten dat er richting het eerste Chineze teken in mijn boekje, in tegenstelling tot wat mijn chineze hostelvriend (Joe) vertelde, geen treinen reden. Ook de toeschietelijke jongechinzedame kreeg het niet voor elkaar om mij op een trein te krijgen. Na een veelvoud aan Xie Xie's (dankjewel in het Chinees) ging ik, nog meer gebrand dan ervoor, op zoek naar een bus. Nadat ik een uurtje had gemetrood en mij door een haag van “taxi”-aanbiedingen had geworstelt had ik de bus toch te pakken en na nog meer afzien kwam ik feitelijk in het dorpje aan (Yan He Cheng voor de geografen onder ons). Ook hier hangt mijn hele hebben en houden af van een volgend Chinees teken (wat mij onderdak bij een familie zou moeten opleveren). Uiteindelijk bij de familie aangekomen herken ik alleen het internationale teken voor nee...en nu? daar sta je dan...ver van alles en iedereen….waarom wilde je dit ook al weer? Desondanks treft een grote glimlach mijn mond. Dit wilde je zo graag en dan krijg je dat toch ook? De slaapplaats vond ik uiteindelijk en ik kon ook aanschuiven bij de famillie in de keuken ondanks dat ik weet dat je nooit bij een Chinees in de keuken moet komen. Het eten bestond uit wat er die dag in de rivier werd gevonden en aangevuld met van alles en nog wat. De grootvader van dit gezin die elke maaltijd naast mij ging zitten en ik later "gids" noemde vond het fantastisch om een gast te hebben. Na het eten nam hij mij mee het dorp in om mij van alles en nog wat te laten zien. Uiteraard was ik al snel de bezienswaardigheid van het dorpje omdat ik iedereen al had "aangegebarendtaald" voor een slaapplaats. En mijn gids zo trots als een pauw aan mijn zijde.

Uiteraard hadden we de touristische grenzen van dit mini-dorpje snel bereikt en liften we samen mee naar een buurtdorp twee kilometer verderop waar hij mij twee wachttorens opstuurt als bewijs van de grote muur die hier ook heeft gestaan. Qua belevenis nog leuker is het als we even later wat wandelen en bij een vriendje van hem naar binnen stuiteren. Dit vriendje blijkt samen met zijn wederhelft in een soort  beestenstal te leven. Ik kijk mijn ogen uit, mijn gids blijkt niet verbaast. Wat mijn “gastouders” terug thuis aan tafel wel verbaasten was mijn ultieme techniek om eetstokjes vast te houden. Ik red me prima maar volgens hen doe ik echt helemaal verkeerd….ik besluit maar geen opmerking te maken over de Chineze tafelmanieren (met de mond open eten, roggelen, snuiven, spugen, smakken)….

Als ik na een paar dagen een ander dorp besluit op te zoeken is de hele familie (met wie ik vier dagen gebarentaald had) paraat om mij de hand te schudden, maar niet nadat mijn "gids" iets in mijn boekje had geschreven....later bleek dat hij in mijn boekje zijn telefoonnummer had geschreven met daarbij zijn naam als zijnde mijn vriend. Mooi om het gevoel dat ik had op deze wijze terug te krijgen.

Het volgende minidorp (Chuan Di Xia) dat ik samen met Joe had uitgezocht bleek populair bij dagjeschinezen en dat snap ik best. Ik maak hier kennis met de dorps-wc (een rij gaten in de grond naast elkaar is wel wat gezelliger als wij in de westerse wereld gewend zijn) en de slim bedachte combinatie van badkamer, keuken en watertappunt. Namelijk een klein kraantje die we delen met zo’n twintig mensen….Ik vind het allemaal prachtig (na even te moeten wennen), ruil overdag het dorpje in voor de bergen in de omgeving en geniet aan het einde van de dag van de teruggekeerde authenticiteit en rust van het dorp. Waar ik ook bij deze familie in eerste instantie de enige gast ben, is dat een paar dagen later anders wanneer een groep Chineze studentes mij gezelschap gaat houden. Waar stoerheid in eerste instantie bij hen overheerst is er dan toch 1 die wel graag met mij op de foto wil. Het verhaal van de schapen over de dam is wereldwijd bekend, dus honderd foto’s verder (en dan overdrijf ik er maximaal twintig…) voeren we ook gesprekken en heb ik ondertussen een Chineze naam gekregen, namelijk Long Mo (zwarte draak). Na een klein weekje buiten Beijing ben ik weer terug op mijn vertrouwde Chineze adresje (Xi Si Bei).

Beeldende kunst vind ik wel leuk en in Beijing had ik al een oude industriele wijk bezocht waar kunstenaars de arbeiders hadden weggejaagd en bezitgenomen van hun werkplaats. Toen ik met Joe praatte over dit ondertussen redelijk commercieel gebied had hij wel een betere tip voor mij en voor ik het wist had ik weer een handvol Chineze tekens op een papiertje staan. Ik belandde in een agrarisch gebied, natuurlijk na wat geavonturier met bussen want het briefje klopte niet helemaal, en vond hier wat Joe mij beloofde. In schuren en oude werkplaatsjes hadden beginnende kunstenaars hier een goedkope plek gevonden om te laten zien waar ze de hele dag mee bezig waren. In tegenstelling tot Beijing was ik hier de enige tourist en uberhaupt de enige bezoeker.

Ondertussen was ik twee maanden alleen op pad en steeds harder aan het uitkijken naar het moment om mijn lief op het station zal staan om op te pikken en samen verder te reizen. Met een plastic zakje noodles als lunch in de hand en een bord om omhoog te houden (niet dat ik niet boven de Chinezen uitsteek…maar goed) stond ik op het perron te wachten tot ik Joanne weer letterlijk in mijn armen kon sluiten. Na vier keer een vertragingsmelding is het dan eindelijk zo ver en stappen we in elkaars reis. Het voelt super en nog harder kijk ik uit naar samen reizen en delen van wat we ervaren.