Dalai Lama’s wereld gevonden en omarmd

Shanghai maakt zich op voor de wereldtentoonstelling van 2010, dus dat betekent een opfrisbeurt die haar Noordelijke collegastad voor de laatste Olympische spelen meemaakte. In Shanghai gaat dit zichtbaar ten koste van oude traditionele wijken, die net zoals in Beijing moeten wijken voor nieuwigheid. De Skyline waar de stad zo trots op schijnt te zijn, ruilen wij graag in voor een mini-eettent. Na Beijing is het hier ook weer raak. Nu bij een familie die zelf noodles maakt (op straat) en afkomstig is uit het islamitische deel in het Westen van China. We wisten toen nog niet dat dit een voorproefje was van wat we in de buurt van Xining zouden aantreffen. Een dag later zat ik in deze zelfde tent met een verjaardagskroon op mijn hoofd, nog buitenadem van het uitblazen van alle kaarsjes in de vroege ochtend. Ondanks dat dit er best ongewoon uitzag, was er geen Chinees die er van opkeek. Ik vrees dat ik op onze kroonprins (of misschien is hij ondertussen al koning) ga lijken….hmmmm… dat is best zorgelijk. Verder terugdenkend aan Shanghai komen de parken die de stad rijk is direct naar boven. Daar gaan de Chinezen letterlijk uit hun bol met hun uitvoeringen van volksdansen, karaoke (met mobiele accu en box het park ingezeuld), goudvisvissen voor kinderen en een travestietenshow (niet specifiek voor kinderen). Uren brengen wij hier dan ook door tot het moment dat de trein ons meevoert naar het westen richting de stad Xian en concluderen dat Shanghai de moeite waard is om direct te vergeten.

Over Xian valt niet veel meer te vertellen dan dat een boertje op een dag dacht “ik ga een waterput graven” en toen een leger van terracottaklei onder de grond ontdekte…even alle gekheid op een stokje het is best indrukwekkend om te zien hoe die legermannetjes er bijstaan en liggen (ook hier ongerestaureerde stukken) maar ja Chinese touristische dingen daar zijn wij gewoon niet zo goed in. Vandaar ook weer een nachtje westwaarts treinen over de zijderoute voordat China na Beijing weer echt interessant wordt!

Als we ‘s ochtends in Xining aankomen, blijkt het gelijk al wat anders en lastiger dan we gewend waren. Niet alle slaapadresjes mogen hier worden vergeven aan buitenlanders en hostels vind je hier zowiezo niet meer. Ook merken we dat deze stad hoger ligt dan wij dachten, als we even later rondlopen (en even later rondsloffen). Pfff….even wennen als door de hoogte je conditie gedeeld door vier wordt. Mooi om hier in de straten de Islamitische invloed te zien, in deze stad ingeklemd tussen het midden - en verre oosten. De Islamieten bidden in een ander gebouw, eten anders , zien er anders uit en kleden zich anders dan de Chinezen. Het even wennen aan de hoogte gaat toch wat lastiger dan verwacht (hoofdpijn….) en we bedenken ons dat we de volgende nacht de bus naar Yushu nemen en dit dorp ruim boven de 3 kilometer ligt. Na wat internetten, bellen we vanuit de apotheek met onze Beijingse vriend Joe, hebben we traditionele Tibetaanse geneesmiddelen te pakken en kunnen we gerust de bus instappen. Een slaapbus wel te verstaan, terwijl ik niet eens wist dat ze bestonden.

Bij de bus staan we oog in oog met een groepje Tibetaanse monikken die met dezelfde bus gaan en ons net zo verbaasd aankijken als wij hen. In de bus zijn we vanuit onze “bedden” al snel in allerlei gesprekken verwikkeld en wordt eten gedeeld. Na iets wat op slapen zou moeten lijken doen we onze ogen open in een compleet ander landschap. De winter heeft zijn herintrede gedaan en de grote steden hebben we echt achter ons gelaten. Her en der zien we tenten staan (beetje zoals de gertenten in Mongolie), vee lopen en vlaggetjes wapperen. De hoogteziekte is het ondertussen langzaamaan aan het winnen van ons en als ik ‘s ochtends vroeg tijdens een stop de bus even uitloop lijk ik wel dronken…tekort aan zuurstof in de bovenkamers…Aangekomen in Yushu na 18 uur in de bus zitten we eerst als twee oudjes op een bankje uit te puffen. Onze busvrienden hebben natuurlijk nergens last van en kijken ons wat verbaast aan.

Op een steenworpafstand van de officiele Tibetaanse grens (zoals ie er nu ligt) beleven we de dagen zoals ze zich aandienen. In ons eettentje maken we al snel vrienden met het personeel, die ons tips geven en de volgende dag helpen om een “taxi” te krijgen die ons naar de tips toerijdt voor een prijs die wijzelf niet voor elkaar hadden kunnen krijgen. Gekleurde gebedsvlaggen, afbeeldingen van Dalai Lama, snookertafels omgebouwd om te dienen in een religieus monument en Tibetanen die zorgen dat de gebedsmolens geen rust krijgen. Het boedisme staat in het dagelijkse leven van de Tibetaan centraal. Wij leven mee in dit bestaan en genieten hier volop van als ook van de ruimte die het landschap op deze hoogvlakte biedt.

Voor elke reiziger komt er een moment om verder te gaan, maar toen wij ‘s ochtends vroeg bepakt bij het busstation in de regen op de bus stonden te wachten, bleek dat de bus pas de dag later zou vertrekken. Dat wij hier niet gelukkig mee waren was blijkbaar zo duidelijk aan onze gezichten af te leiden dat we kop thee kregen als ook het aanbod om in het busstation bij de kaartjesverkoop te mogen slapen die nacht…De jonge monnik waar ik al wat handen en voeten communicatie mee had gehad ontpopte zich even later als een verlosser. Samen met zijn Engelssprekende zus (Tibetaanse arts) die twee uur later op ditzelfde station aankwam hebben we een geweldige dag meegemaakt. Urenlange gesprekken over het leven in Tibet, de spanning met China, spiritualiteit, het nomadenleven en ga zo maar door. Een ontmoeting waar wij helemaal voor openstonden en mooi dat dat de monnik op een gegeven zei (vertaald door zijn zus) dat “ het zo had moeten zijn” en “dat we elkaar nog eens tegen zullen komen”. Kippenvel vindt zijn weg aan de buiten- en binnenkant van mijn lijf.

De volgende dag reed de bus naar Ganzi wel en de rit vormde een belevenis op zich. Urenlang slingerde de weg langs de Tibetaanse grens, talloze “grensposten” passerend en ons de spanning gevend dat wij wellicht tegengehouden zouden worden. Wat achteraf waarschijnlijk gebeurd zou zijn als we hier een weekje eerder hadden gebust. Het landschap was eind mei nog steeds winters, wat niet gek is op deze hoogte. Een van de passen die wij met de bus overreden was boven de vijf kilometer! Net als de indrukwekkende omgeving waren onze buscollega’s ook de moeite waard. Met de in kleurrijke gewaden uitgedoste monikken proberen we gesprekken te voeren en met de Tibetanen die geen Engels spreken delen we onze lunchpakketjes, want zij delen die van hun (gedroogd Yak-vlees) ook met ons ;-) Net als in Mongolie worden de chauffeurs aan deze kant van de wereld niet zo zenuwachtig van wegen die door sneeuw, modder en gaten onbegaanbaar lijkt te zijn. Even draaien aan het stuur en dan rijden we toch gewoon naast de weg?

Een ander dorp, een andere ontmoeting, maar niet minder bijzonder. Ons bezoekje aan een klooster in Ganzi starten wij zoals alle anderen, maar eindigt met een paar monikken die het eten bestieren van het klooster. In hun kantine of woonhuis (het heeft beide functies) zitten wij met een groepje een paar uur “thee” te drinken en pinda’s te eten. Thee schrijf ik niet voor niets met aanhalingstekens, want het is gemaakt op z’n Tibetaans dus het heeft meer weg van een soort jus met melk. Natuurlijk drinken wij de thee als boeren met kiespijn en uiteraard is de theesmaak volledig ondergeschikt aan de waarde van de ontmoeting, waar we de onderlinge nieuwsgierigheid stillen door delen en verhalen uitwisselen. Als we afscheid nemen zijn de monikken helemaal door het dolle heen en ouwehoeren er lustig op los. Het lijkt haast wel of de buitenkant van mensen er niet zo toe doet, of hadden we die les al eerder eens ondervonden?

Na een goede week verlaten we dit indrukwekkende gebied via Kanding (met een bergje van 7,5 kilometer (!) als uitzicht) naar Chengdu, waar we zonder de panda’s te bekijken, doorreizen naar Kunming. Hier wandelen we in de omgeving de bergen door en zien hoe een regenbui van een paar uur een dag een goede draai kan geven, door alle andere touristen weg te jagen en ons achter te laten in een mystiek mistig bos aangevuld met eenzame tempels. Onze op 1 na laatste halte in zuid China is Yangshou waar we belanden in een boerendorp. Met het volle besef van onze roots is deze verblijfplaats in de natuur met het dramatisch karst landschap (google gerust, of kijk even naar de foto’s) om ons heen echt lekker. We komen snel in het ritme van het relaxte landleven. ‘s Middags slenteren we door de rijstvelden aangestaard door waterbuffels naar een kronkelent riviertje voor een plonsmoment, steevast gevolgd door het “hostelhondje” Lulu, die besloten heeft om overal met ons heen te gaan. Ook als wij de bergen inlopen is hij er bij om ons de mooiste plekjes te laten zien.

Mijzelf regelmatig afvragend welke ervaringen horen in de categorie reizen en welke meer bij vakantievieren horen, maar ook of ik deze hokjesgeest wel toe moet laten, vertrouw ik de meer wezenlijke vragen toe aan het papier in plaats van het scherm. Het is heerlijk om gevoelens te vangen in mijn schrijfboekje om ze zo mee te nemen zodat de waarde niet verloren gaat in het moment. Schrijfend en reizend komt echter aan ons tweede Chineze visum langzaamaan een eind en trappelt tegelijk ons verse Vietnameze toegangsbewijs in het paspoort ongeduldig om zich nuttig te kunnen maken. China heeft grote indruk gemaakt en dan met name het zuidwestelijke stuk dat vraagt om herhaling en herbeleving. De vraag of ik hier terugkom kan ik alleen maar bevestigend beantwoorden ergens in de tijd. Vol indrukken en verwachtingen sturen wij onszelf verder zuidenwaarts naar Vietnam.