Nice = nice

Treinend van Parijs naar Nice begrijp ik des te meer mijn keuze om over land te reizen. Fascinerend om te zien hoe een tgv-ritje je zo in het landschap kan meenemen. Achter het raam van de trein wisselen de grijze buitenwijken van deze wereldstad al snel qua decor in een golvend, mistig en bijna geheimzinnig achterland. Waar weilanden en bossen elkaar keurig opvolgen neemt de steilheid van de heuvels toe van een "zuid Llmburg" naar een meer "Ardennen" niveau". Ook qua rotsen . Al mijn kritiek over franse treinen moet ik insklikken want het zit best prima in deze stoel en ik heb heel wat ruimte. Even later blijkt ook waarom ik zo lekker zit, want ik zit in de eerste klasse...nou ben ik goed in het uithangen van de niet-zo-slimme-nederland dus (ik denk uit medelijden) mag ik van de blauwgeuniformeerde fransman blijven zitten...gezien zijn medailles op zijn borst heeft hij waarschijnlijk met gevaar voor eigen leven tuig de trein uit moeten zitten.

Op het moment dat de cementhuizen zijn ingewisseld voor huizenuitgroterostblokken duikt de middelandse zee op uit het mediteraanse landschap. Zelfs de zon laat zich ondertussen zien...dit wordt een dagje strand denk ik al. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik niet weet of ik zo'n romantisch beeld had opgeroepen gekregen op het moment dat ik een zonnige parijs in zou hebben gewisseld voor een regenachtig nice...

Aangekomen in Nice weet ik het hostel samen met een Canadeze jongedame (Mireille) snel te vinden en het ziet er prima uit. Het lijkt zelfs een beetje op de foto's die op interntet types als mij moeten lokken...dit tikkende zie ik dat het buiten niet meer regent, dus qua detailbeschrijving schakel ik even op.

De dagen in Nice zijn goed geweest. Mooi weer, een interessante omgeving (zo lang je maar buiten Monaco, Nice (oude centrum en strand uitgezonderd) Cannes, Saint Tropez en dat soort enge oorden blijft en ook voor het eerst gezelschap waarmee gedachten en ervaringen gedeeld kunnnen worden. Mijn Canadees is er zeg maar op vooruitgegaan. Plekken die meer dan de moeite waard zijn dan even op een rijtje: Vintimiglia, Eze, La Turbie, Menton, San Remo (mangari!) en de klapper van de week Chemin de Fer vanuit Nice naar Entrevaux in de Provence. Let op deze namen, dit worden ongetwijfeld de Nicen, Monacoos, Cannen en Saint Tropees van de toekomst. In het hostel is de hilariteit ook groot als ik twee Canadezen uit Parijs weer tegenkom. We delen drank en nieuwtjes. Verder is de mix in dit hostel van mensen heel bijzonder. Zo heb ik tijdens een ontbijtje aan tafel gezeten met een gepensioneerde Amerikaanse leraar uit new york (die volledig voldoet aan het plaatje wat daar direct bij in je hoofd hebt) en een Japanse student (voor hem geldt hetzelfde). Zij waren al in een goed gesprek, dus daar ga je met je duffe kop niet direct tussen zitten, maar werkelijk een onvergeetelijke ervaring hoe de leraar (t liefst niet met pensioen) zijn Japanse slachtoffer probeert ter leren over de VS. Dit terwijl de student (hij heeft ook een naam: Ken) een halfjaar in Amerika heeft gestudeerd en steeds aangeeft niet blind was gedurende deze periode. Hilarischer wordt als Mireille erbij komt en ik de Amerikaan aangeef dat zij niet zo voor Sarkozy is, nadat hij een lofrede had gehouden over deze fransman....nou ja, olie op het vuur gooien blijf ik op de een of andere manier leuk vinden. Net als Engels praten met Italianen. Bij het aanpassen van je intonatie naar het zangerige italiaans begrijpen ze je meteen.

Dus eigenlijk op alle vlakken wel een lekker weekie. Rust gevonden in het reizen, het delen met "voorbijgangers" en het beseffen van de enorme waarde van het delen met "niet-voorbijganger"...Het samen optrekken en weer loslaten. Stap voor stap begint het vakantiegevoel te veranderen in een soort van reisgevoel.

Nu ben ik op mijn laatste (van vier) dag in Verona (Mantova) en morgen ga ik verder met mijn "u-bocht" naar Warschau door mijn backpack naar Wenen te verhuizen. Mooie gedachte om langzaam richting oost europa te gaan. De busreis van Nice naar Verona was ook wel gedenkwaardig. Aangezien het de goedkoopste manier is om te reizen moest ik dat natuurlijk ook wel proberen, maar goed het gezelschap waar ik in terecht kwam was ook bijzonder. Nadat ik al een uur had gelopen met backpack in Nice van hostel naar het busstation en anderhalf uur had staan wachten kwam de bus eindelijk om 05.00 in de ochtend (ja ja...reken maar eens terug) veel te laat aanzetten. Toen de bus eindelijk in beweging kwam was de Italiaanse grens snel bereikt en ik had hierboven al iets over het gezelschap geschreven en dat was blijkbaar ook bekend bij de Italiaanse grenswacht, die ons wel als een aardig doelwit inschatte...Met mijn achterbuurman uit Torino had ik al een aardige band opgebouwd en die werd door onze gemeenschappelijke vijand (vooral vanuit zijn perspectief) alleen maar closer. We moesten onze paspoorten inleveren en die kregen we voorlopig ook niet terug. Mijn vriend (zo durf ik hem nu al te betitelen) mocht zelfs de bus uit met zijn hele hebben en houden om dat eens even te laten zien...poeh eindelijk mochten we door.....toen de bus een kwartiertje later stopte bij het eerstedebeste tankstation (de Italianen snakten letterlijk naar een "echte" espresso, machiato of meer moois) en mijn vriend ging eerst maar eens even een joint roken om op adem te komen ;-) Hilarisch. In Torino namen we afscheid en belooften plechtig om elkaar snel op te zoeken, elkaars verjaardagen nooit meer te vergeten en foto's op te sturen.

Ondertussen merk ik dat ik wel aardig uitgebreid aan het tikken ben en jullie niet wil vervelen met mijn geschrijf maar eens afronden. Wil nog zeker even geschreven hebben dat ik het super vind om zoveel reacties op mijn blog te ontvangen!

Voor nu arrivederci!